sfrancuziały

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Dla kontrastu przesuwają się od czasu do czasu przez scenę różne złe zwyczaje ówczesnej Polski, wcielone w różnych sąsiadów Pana Podstolego. Ludzie na pół dzicy, gburowaci, zawadyaki, hulaki, pijaki i śmieszne sfrancuziałe eleganty, kobiety głupie, w jakimkolwiek rodzaju, czy to staropolskim, czy nowomodnym, pieniacze, burdy, trybunalscy krzykacze, próżniaki, utracyusze, wszystko to defiluje przed nami i reprezentuje rzeczywistość tak, jak Pan Podstoli reprezentuje ideał, a wszystko, oczywiście, daje sposobność do nowych uwag i nowych nauk. Goście odjadą, wraca...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Tarnowski, Stanisław 1903. Historya literatury polskiej. T. 1-3, wyd. drugie, przejrz. i dopełn., Warszawa : Słowo
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
przymiotnikliczba mnoga

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.