wewnętrzno-osobisty

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) rody, sztuki. Prawda, że z walki tej wychodzi bohater zwycięsko, lecz za cenę wielkich strat. Jego przymusowy ascetyzm, niemożność połączenia dążeń społecznych i wewnętrzno-osobistych traktuje pisarz jako coś danego pierwotnie, jako założoną we wszechświecie „tragedię męża i niewiasty”. Co więcej, Żeromski, który wraz ze swoim wielkim współczesnym — Wyspiańskim — był „wieszczem” i duchowym przywódcą demokratycznej inteligencji, chwilami jawnie marzy, by zrzucić jarzmo „niewolniczej służby” społeczeństwu, by przestać być doboszem, „który biegnie bez tchu obok spracowanego szeregu, znany takt wybijając pałkami” Świat dla pisarza jest światem krzyczących sprzeczności, dysonansów zarówno w sferze społecznej, jak 1 w duszy człowieka. Namiętność, z jaką jego bohatero...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Filipkowska, Hanna et al. (red.) 1978. Literatura polska i rosyjska przełomu XIX/XX wieku, Warszawa : PIW
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
przymiotnikliczba mnoga

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.
Sąsiedztwo a fronte

K) Słowa obecne w Słowniku ortograficznym języka polskiego Władysława Kokowskiego i pominięte w indeksie, ze względu na założenia NFJP.