zaimkowo-przymiotnikowy

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) sprowadzają się stopniowo do jednej wspólnej odmiany, czemu — co prawda — towarzyszy wielość i chwiejność końcówek równoległych w tym samym przypadku (np. sqsiedzi, ogrody, synowie, żołnierze, akta); 2) deklinacja zaimkowo-przymiotnikowa upraszcza się wskutek upodobnienia pierwotnie różnej odmiany twardoi miękkotematowych zaimków oraz zaniku niezłożonej odmiany przymiotników; 3) deklinacja liczebników głównych upraszcza się wskutek sprowadzenia kilku pierwotnych odmian rozmaitych grup liczebnikowych do jednej wspólnej odmiany charakterystycznej obecnością w różnych przypadkach końcówki -u, wziętej z odmiany dwa; 4) koniugacja upraszcza się wskutek zaniku form imperfektu, aorystu i dwu imiesłowów; 5) zarówno w deklinacji, jak w koniugacji wychodzą z użycia formy liczby podwójnej...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
WEP PWN 1962-1970. Wielka encyklopedia powszechna PWN. T. 1-13, Warszawa : PWN
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
przymiotnikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.