celownik-narzędnik

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Jest to dawna forma liczby podwójnej dochowana w deklinacji żeńskiej w tym pojedynczym wyrazie. Podobnie jak oczy, wszy (s. 179), rzeczownik rgcc odnosi się do przedmiotów z natury parzystych. Taką samą odmianę miał dawniej rzeczownik noga: „dał Bóg przekłuć sobie ręce, nodze obie” (z pieśni średniowiecznej). Dawną formą dopełniacza-miejscownika była forma ręku, celownika-narzędnika — rękoma. Z tych form pierwsza — ręku — używana jest i w dzisiejszym języku, ale zwęził się zakres jej użycia, częściowo zaś straciła ona swoją wyrajdstość_ fleksyjn^/. Ręku oznacza tylko miejscownik, a nie dopełniacz, i ma nieokreśloną treść pod względem liczby; w ręku bywa używane, gdy chodzi o jedną rękę. W tym...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Doroszewski, Witold 1963. Podstawy gramatyki polskiej. Cz. 1, wyd. 2, Warszawa : PWN
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.