dziejopiski

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) To obrócę do Rzymian. — Jako tragedja, ciągnąca się przez wieki, jest historja rzymska. Najzręczniejsi aktorowie tej sceny starożytnego świata przechodzą, wszystkie inne narody sztuką dziejopiską. Ku schyłkowi rzeczypospolitej i później nie dopuścili wielcy pisarze, żeby to, co godne było przechowania w niezamierzone czasy, niepamięć zatarła. Rzym, ten polityczny Lewrjatan1 starożytnych ludów, laki, jakim był różną koleją wzrostu swej potęgi i zepsucia, maluje się we fragmentach Salustjusza; w szlachetnym, prostym, jasnym stylu Cezara; w ozdobnej powieści Liwjusza; w mocy, w głębokiem wejrzeniu na serce człowiecze i nigdy niezrównanych wysłowieniach Tacyta. Któryż naród w starym świecie miał taką literaturę hi...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Mochnacki, Maurycy 1923. O literaturze polskiej w wieku dziewiętnastym, Kraków : Nakł. Krakowskiej Spółki Wydawniczej
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
przymiotnikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.