dziobatość

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) s. 214): głuszec «kiedy już odegra, tedy nazad skrzypi nosem»... «tedy ani słyszy, ani widzi, tylko wzgórę nos podniesie». Też u Knapiusza (1621) jest jeszcze nos ptaszy 'rostrum avium’, ale jest też dziubię, a dziubas odsyła do przysiek 'securis’ i nos ptaszy, coś mu więc już świta: może jako purysta uważa jeszcze dziub za wyraz gwarowy. Wreszcie u Trotza, «Dykcjonarz polsko-francusko-niemiecki» (1744?), po raz pierwszy: dziob (książka nie używa znaku ó), dziub, dziobanie, dziobatość, dziobaty, a dalej: dziub w drzewie (tj. nasza dziupla, dziuplo) gen. -bia i dziubas Tanger Schnabel’. Doszliśmy więc znów do Lindego z wnioskiem: do końca XYII w. nos, od XVIII dziub lub dziób...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Nitsch, Kazimierz 1955. Wybór pism polonistycznych. T. 2. Studia wyrazowe, Wrocław ; Kraków, Zakład im. Ossolińskich
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.