kara-zadośćuczynienie

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) pokuta, pokutować, pokutnik; w 15. wieku (biblja, ortyle) jeszcze ‘wina’, wr obu znaczeniach: ‘przestępstwo’ (‘culpa’)’ i ‘kara’ (‘poena’, nawet ‘grzywny’)’, jak w czeskiem; od 16. wieku ‘poenitentia’, ‘żal za grzechy z karą-zadośćuczynieniem’, co dawniej przez pokajanie (jeszcze i w biblji) tłumaczono: »pokajamy się tego« (biblja, w psałterzu i samo kajać'. »nie będzie się kajać*, ‘żałować’); z czeskiego; p. kuty, skutek...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Brückner, Aleksander 1989. Słownik etymologiczny języka polskiego, wyd. 5, Warszawa : Wiedza Powszechna
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.