końcówkowo-przypadkowy

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) jest niezaprzeczone. Drugim faktem jest rozbudowa konstrukcji przyimkowych służących tym samym celom i to rozbudowa silna już w średniowieczu. Stan więc kazualny (końcówkowo-przypadkowy) w rozpatrywanym przez nas okresie średniowiecza polskiego należy uznać za ginącą resztkę dawnych stosunków. Uchwycona resztka ta jest jednak bardzo archaiczna i przypomina tą starożytnością niemal kazualizm sanskrytu względnie litewszczyzny. W szeregu konstrukcji, tam zwłaszcza, gdzie w grę wchodziły wyrazy bardzo często używane, jak dawać, mówić itp...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Kempf, Zdzisław 1978. Próba teorii przypadków. Cz. I, Opole : Opolskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
przymiotnikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.