król-pieśniarz

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Zacząć wypada od tych konstrukcji, które język ogólny wprawdzie zna, ale ich zwłaszcza w mowie potocznej rzadko używa i dlatego sprawiają one wrażenie czegoś niepowszedniego, a nawet sztucznego. Tu należą np. przydawki orzekające albo określenia wspólne, łączące funkcję okolicznika względem orzeczenia z funkcją przydawki względem podmiotu. Np. „król-pieśniarz śpiewam Bogu” (Ak IV 173); „jagem ongi młodzian ciągnął miód w siebie słodki” (L I, I 778); „boda;,byś nie zaznał nigdy tego bólu, który ja ojciec znam” (A I 194—195); ,,przybywasz oto, włady Lew, na wozie Bóg ognisty” (Ak IV 389—390); „Orkus mnie wzywa, idą żona” (N III 81); „bodajś mnie był ubił, małe chłopię” (PO II 210); „to on z Hekabą niewiastą ciebie niemowie rzuca” (A X 3—4); „niech dom mój runie, jeźli Bóg go sądzi, lecz człoioiek rządzę ja, — nie Bóg tu rządzi” (A XI 23—24); „biegłam z Olimpu chyża, na twoje zaklęcia zlękła” (N I 144—145); „oto Ares... przelatuje konny i krzyczy...” (N I 100—102);...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Klemensiewicz, Zenon 1961. W kręgu języka literackiego i artystycznego, Warszawa : PWN
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.