niegniewliwy

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Gniewliwy «gniewny»: „rzekła do siebie z gniewliwym przyciskiem44 Sł. H. II, 54. Por. z tym samym odcieniem znaczeniowym u Mickiewicza: „Ów głos gniewliwy, owa postać sroga“. Zasadniczo gniewliwy, to «skłonny do gniewu», i to znaczenie jest w tym przymiotniku dawne, por. u Skargi: „był on gniewliwy i jako ogień skwapliwy, ani mógł gniewu swego pohamować“, u Wujka: „człowiek gniewliwy wzbudza zwady“. Z Pilchowskiego Seneki cytuje Linde: „Rozgniewany może być niegniewliwym; gniewliwy może czasem nie być rozgniewanym“. Jest to formacja podmiotowa potencjalna...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Doroszewski, Witold 1949. Język Teodora Tomasza Jeża (Zygmunta Miłkowskiego). Studium z dziejów języka polskiego XIX wieku, Warszawa : TNW
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
przymiotnikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.