nowożenia

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Wydawca obecny nie jest językoznawcą, nie można więc mieć do niego pretensji, że nie zawsze uchwycił znaczenie jakiegoś wyrazu, a czasem w słowniczku błędnie zrekonstruował jakąś formę (np. mianownik z przypadka zależnego). Tak np. nanusiek to nie „pieszczoch”, ale ojciec, tatuś (por. łużyckie i kaszubskie nan, łemkowskie nanaszko etc.), starożenia to nie „niewiasta, która staro za mąż wychodzi”, ale przeciwnie, mężczyzna, który się staro żeni. Istniał przecież w staropolszczyźnie nowożenia, tj. nowożeniec (zachowany jeszcze u Kaszubów, a poza tym u Łużyczan), istniał też dwożenia, tj. bigamista, i inne podobne rzeczowniki, zawsze rodzaju męskiego i oznaczające mężczyzn. Od normalnego w XVII w. miejscownika Polszczę wydawca fałszywie rekonstruuje...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Stieber, Zdzisław 1974. Świat językowy Słowian, Warszawa : PWN
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.