ponurawy

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Trzeci pluton przyszedł prawie cały, tylko przy koniach pozostało dwóch ludzi. Kozacy podchodzili do Bunczuka, podsuwali mu czerstwe pajdy dłoni, pochylali się, oglądali w świetle latami jego dużą, ponurawą twarz, nazywali go to Bunczukiem, to Ilią Mitriczem albo znów Iliuszą, ale we wszystkich głosach dźwięczał ton koleżeńskiego, ciepłego powitania...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Szołochow, Michał 1949. Cichy Don. [T. 1-2], przekł. W. Rogowicz, A .Stawar, wyd. trzecie, Warszawa : Czytelnik
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
przymiotnikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.