pułkowniczyć

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) się wówczas w kasynie, i nam zrobiło się żal starego oficera. Wiedzieliśmy, że jest tylko rozbitkiem życiowym, w gruncie rzeczy zupełnie bezbronnym człowiekiem. Jeszcze robił minę, bo nie mógł się poddać, bo musiał żyć i pułkowniczyć, żeby dostać gażę i wychowywać syna, którego kochał nad wszystko. Żal nam zrobiło się wówczas Siedleckiego, bo wiedzieliśmy, że żona ciężko mu choruje (zwariowała któregoś dnia i ponieważ nie było dla nas niczego świętego, dowcipkowaliśmy, że było to nieuchronne, skoro los sprzągł biedaczkę z takim Piłatem) i że kocha...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Kirchmayer, Jerzy 1965. Pamiętniki, wyd. 2, Warszawa : KiW
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
czasownik

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.