szuszczenie

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) dig szczękali kole mnie, dziwując się niepomiernie. A jo im klaruje: panowie tromba sama nie gro; do ni trzeja... serca. A gdy mie pytali kiery mie uczył grać powiedziołech: a dyć ten wiater, co duje od groni, jawor na kopcu, szuszczenie liści, dzwonkowe ciurlikanie łowiec. Pukali, stukali do trombity, zaglądali do środka i nie wierzyli, że to „nur mit Lippen”. Słuchoł mnie wtedy i sóm cysorz Franc Jozef i bardzo mi sie tyż dziwowoł”...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Wierchy - Wierchy (Kraków ; Warszawa)
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.