ukaziciel

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Ukaziciel «ten, co ukazuje, wskazuje (daje znać)»: „na kimś się skrupi, a na ukazicielu się zmiele“ Kom. 86; „Buntowniczy ów warkocz był niejako przewodnikiem czy ukazicielem tak postaci całej jako też jej części składowych“ M. w o. I, 53; „Po palcu ukazicielu“ Z b. ch. I, 14; „Dwa palce ukaziciele od dwóch rąk razem złożył“ Dach. I, 29; „Palce ukaziciele“ O b. II, 410...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Doroszewski, Witold 1949. Język Teodora Tomasza Jeża (Zygmunta Miłkowskiego). Studium z dziejów języka polskiego XIX wieku, Warszawa : TNW
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.