umnik

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) bladło—malało—nie dociągało ku sobie... I nie dziwić się — nie była to wina talentu w upadku — ale po prostu, wieszcz nie znajdował się w swoim żywiole rodzinnym; nie spostrzegał około siebie dawnych znajomych, z którymi żył i rozmawiał od pieluch; otaczały go same obce twarze, inny brzmiał język, inne obyczaje; a luboć orle oko w przelocie swoim ogarnęło widome dziwy tej krainy, ale ani pokochało, ani przywykło do nowych znajomych— serce nie miało tam wspomnień dziecinnych, nie mogło się przyjąć naprędce, aczkolwiek umnik chciał je przyswoić górom... Darmo! burzan stepowy, co go nikt nie sieje, nie chciał korzeni zapuścić na nagiej skale, gdzie ledwie mech porasta. Jeszcze jedna przyczyna, dla...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Siemieński, Lucyan 1881. Dzieła. T. 7, Warszawa : Nakł. i Druk. J. Ungra
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.