współinterlokutor

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) W dykteryjce-opowiastce, z wielką ekspresją opowiadanej bardzo dawniejszymi laty i w różnych okolicznościach przez Czesława M., chłop białoruski, powoli zarzynając barana, mówił nieomal miłośnie: „Nie luuubisz tego, nie luubisz...!” 3) Przeciwieństwa i zgoda. Zatem w warstwie rozmów intymnych, w trakcie których w swoim współinterlokutorze znajduje się stałego, mniej lub więcej rozpalonego albo i nawet zajadłego, oponenta lub też człowieka, którego tak bardzo, i chyba od zawsze, potrzebujemy i za którym tęsknimy, tego więc, który dzieli z nami nasze poglądy, oceny, upodobania, wątpliwości, także smutki i nadzieje. Jeśli od pewnego czasu przywilej pierwszeń...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Goetel, Ferdynand 1957. Z dnia na dzień, Londyn : Orbis Księgarnia Polska
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.