wyabsolutnić

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) jest już teraz wszystko poza nim, ma siebie w absolutny porządek przekształcić. Jak nakaz uczynienia samego siebie absolutem uczynić absolutem? Bóg miał zapewne rozwiązać tę tajemnicę i na tym polegało jego filozoficzne znaczenie. Nie zdążył wszakże Brzozowski uświadomić sobie, że i to rozwiązanie antynomii było tylko pozorne: absolut, który zostaje poręczony przez cokolwiek z zewnątrz, nie jest już przecież absolutem. Jeżeli zastosowałby wobec siebie, a umiał to robić, wczesną krytykę wyabsolutnionych form myślenia, jaka byłaby jego dalsza ewolucja? Czy przyniosłaby modyfikację przesłanek wyjściowych, czy też „bezwzględne samopoznanie” jako ukoronowanie „wszelkiej dialektyki” spełniłoby się ostatecznie w Bogu? Bo i gdzież indziej może się spełnić? Nie otrzymamy odpowiedzi na te pytania — wizerunek umierającego Brzozowskiego jest ostatnim, jaki znamy. Ksiądz, który go spowiadał, rzekł, jak głosi podanie: „tu umiera człowiek święty”...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Twórczość - Twórczość (Kraków / War­­­­­sza­wa)
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
imiesłówliczba mnoga

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.