wyrajanie

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) A cóż to musiała być za szkoła charakterów! Jakież naturalne prawo doboru czy selekcji, które w takiej estymie znajduje się u wodzów dzisiejszych Niemiec. „Słabi muszą zginąć“. Istotnie, słabsi marli i ginęli, ale za fo ci, którzy się ostawali — mogli stanowić doborowy zespół ludzki. Bez względu zresztą na to, czy dawni pisarze mieli rację i czy tak właśnie odbywało się wyrajanie ula — faktem pozostanie bezspornym, że Skandynawia rodziła więcej ludzi, niż ich dostatnio mogła wyżywić, i że miejscowe zwyczaje tworzyły warunki zmuszające wielkie gromady ludzkie do emigracji...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Kisielewski, Józef 1939. Ziemia gromadzi prochy, wyd. drugie, Poznań : Księgarnia św. Wojciecha
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.
Sąsiedztwo a fronte

K) Słowa obecne w Słowniku ortograficznym języka polskiego Władysława Kokowskiego i pominięte w indeksie, ze względu na założenia NFJP.