własnoimienność

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) A zatem nie ma — jak sądzę — podstaw do traktowania deskrypcji, predykatów prostych oraz imion własnych jako rozłącznych klas wyrażeń. Uczyniwszy więc rzekomą antytezę imię własne — deskrypcja jedynie punktem wyjścia analizy, należy badać stopień deskryptywności imion własnych, a także stopień własnoimienności deskrypcji bądź predykatów prostych. A co się tyczy również innych rozpatrywanych tu zagadnień, uważam, iż zamiast o imionach własnych jako odrębnej kategorii wyrażeń było rzeczą słuszniejszą mówić o użyciu imiennym, ściślej zaś — własnoimiennym. Dlatego za każdym razem starałem się znaleźć...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Pelc, Jerzy 1971. O użyciu wyrażeń, Wrocław etc. : ZNiO
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.