zgubca

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) — Na co mi tam karty! — zawołała. — Kiedy i bez kabały wiem, kto ma jaki charakter. A jaki charakter, taki i los. Ten (wskazała na Sołomina) to człowiek spokojny, trzeźwiący, stateczny. A tamten (pogroziła palcem w kierunku Markiełowa) — gorący człowiek, zgubca (Pufka pokazała mu język); o tobie (popatrzyła na Paklina) nie ma co mówić. Ty sam siebie dobrze znasz: wiercipięta, i tyle. A ten...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Turgieniew, Iwan 1954. Z pism. Nowizna, przeł. A. Wat, Warszawa : PIW
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.
Sąsiedztwo a fronte

K) Słowa obecne w Słowniku ortograficznym języka polskiego Władysława Kokowskiego i pominięte w indeksie, ze względu na założenia NFJP.