antropo-kosmos

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) symboliki mitologiczno-religijnej. Z tą chwilą przejścia dzieje się coś bardzo ważnego: postaci, zarówno Prometeusz, jak i Io tracą, wytracają (tak jak, powiedzmy, pocisk wytraca szybkość) to wszystko, co się składa na pojęcie sytuacji; zyskują wzamian inny sens pobywania scenicznego, utwierdzający wartość ich postawy, pozycji, tego, co Mircea Eliade nazywa „symbolizmem ciała, które jest antropo-kosmosem”. Całość (sceniczna) w pewnym szczególnym znaczeniu nieruchomieje, akcja przestaje się dziać; napięcie dialogu, nawet napięcie pomiędzy wersowymi szczelinami stychomachii nie posuwa naprzód czasu; przestrzenność ogranicza się coraz dobitniej do umownej przestrzenności scenicznej, więcej: do umowy o sceniczności przestrzeni; po to, żeby w tej sceniczności przedstawić poprzez symbolizm ciała („antropo-kosmos”) przestrzenność sakralną, niejednorodną i niegeometryczną; poprzez symboliczny układ cielesny mianowicie. W układzie, za...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Wirpsza, Witold 1965. Gra znaczeń. Szkice literackie, Warszawa : PIW
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.
Sąsiedztwo a fronte

K) Słowa obecne w Słowniku ortograficznym języka polskiego Władysława Kokowskiego i pominięte w indeksie, ze względu na założenia NFJP.