biały-bóg

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) o charakterze imion własnych, np. Morze-Czerwone Zal P 4, 198; Pan-Bóg Groza P 1, 52; pan-młody MChodź DzO 27; Pismo-święte Pol PJ 3, 80; pospolite-ruszenie Kon P 3; rajskie-wrata [sic] Zal P 3, 167; siostra-miłosierna Zal P 2, 245; Święty-Mikołaj Jez P 17; Wszyscy-Święci Pol PJ 3, 19; b) luźne okazjonalne połączenia wyrazów występujące przeważnie w funkcji imion własnych, np. Biały-bóg ‘bóg dobra u Słowian’ Groza P 1, 9, por. Bieły-bóg Rak PR 24; Czarny-bóg ‘bóg zła u Słowian’ Groza P 1, 9, por. Czerny-bóg Rak PR 24; Boża-góra TOliz Dz 2, 13; Maryi-gród ‘Malbork’ Mick KW 2, 91; Maryi-miasto ‘Malbork’ Mick KW 2, 80; Umarłe-Morze „z Umarłego-Morza” Od Tłum 2, 179; żmije-oko ‘nazwa brylantu’ Słów Bal 6, 133; leśne-dziewice Zm WS 12; otchłani-koniec Zal P 1, 44; początku-otchłań Zal P 1, 44; syn-wdowi Zal P 2, 89; tur-jary Biel WI 13; źmiji-syn „A ty źmii-synu!” Mick B 1, 363;...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Skubalanka, Teresa 1962. Neologizmy w polskiej poezji romantycznej, Toruń : TNT
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.