bizantyński

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) jego apologii. Dowodzi więc naprzód Anglikowi, że nawet geografii nie umie, że ani granic, ani rozległości Polski jak się należy oznaczyó nie potrafił, że wyobraża ją sobie jako nieprzerwaną płaszczyznę, a o Karpatach nawet nie wie-, że jak prawdziwy ignorant nazwę Polaków i Polski wyprowadza od scytyjskiego niby słowa Pole, kiedy cały świat wie, że to nie dziki scytyjski, lecz słowiański wyraz, a trzeba albo złośliwości i bezczelności wielkiej, albo ignorancyi jeszcze większej, żeby wbrew historyi Słowian mieszać ze Scytami; i cytuje mu dalej wszystkich pisarzy, od Herodota począwszy aż do bizantyńskich, w których jaka wzmianka o Scytach i Słowianach być mogła na dowód, że to wcale nie jedno plemię. A i to nieprawda, żeby nasze narodowe nazwisko wzięte było od naszych pól; daleko prawdopodobniej przezwaliśmy się Polakami od naszego protoplasty, która to nazwa mówi, że jesteśmy po Lachu (Lechu)...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Tarnowski, Stanisław 1903. Historya literatury polskiej. T. 1-3, wyd. drugie, przejrz. i dopełn., Warszawa : Słowo
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
przymiotnikliczba mnoga

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.