bóg-podmiot

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Kościoła, jak całokształtu ludzkiej kultury. Nie jest chyba przypadkiem fakt, że proces „śmierci Boga” w kulturze współczesnej zazębia się z procesem „śmierci czlowieka-osoby” (zjawiska z dziedziny literatury czy filmu), z procesem zwątpienia w słowo w ogóle, w możliwość międzyludzkiego porozumienia w ogóle (sartre’owskie refleksje o wzajemnym „uprzedmiotowianiu się ludzi”, o tragizmie braku Boga-podmiotu, który jedynie mógłby dostrzegać w człowieku podmiot). Wiąże się z tym sprawa: słowo — przeciwstawione samotności (Bóg-wspólnota, Bóg-partner człowieka w Kościele-wspólnocie Bosko-ludzkiej). „Chrystocentryczna” orientacja książki uwypukla przecież widzenie Boga-społeczności. Wreszcie: słowo-nadzieja (zwiastun ostatecznego sensu)...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Więź - Więź (Warszawa)
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.