deminutywum

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Przemawia za tym nie tylko samogłoska -e- w temacie (o tym wyżej), lecz także zakończenie -o. J. G. Hauptmann w gramatyce dolnołużyckiej {Nieder-Lausitzsćhe Wendische Grammatica, Lübben 1761) podaje cały szereg imion zakończonych na -o, które były wówczas w powszechnym użyciu. Są to imiona obcego pochodzenia, których używano wśród Łużyczan, np. Basto Sebastian, Kristo Christian, Kittoé= Christoph, Mato Mattha, Petscho é= Peter (s. 97) oraz odczuwalne deminutywa Dabo ć= David, Hanscho Hans oraz Juro Gierge (s. 164). W rękopisie Wótśowaśskim (ĆMS LXVIII, 1915, s. 9) zanotowano spody Poncijo Pilato, natomiast A. Molier w Małym katechizmie z 1574 r. użył formy jpod Poncio Pilatujfom (3 r 5). Psałterz Wolfenbiitelski nie przynosi dla naszego zagadnienia ciekawego materiału...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Milewski, Tadeusz, Safarewicz, Jan, Sławski, Franciszek (red.) 1963. Studia linguistica in honorem Thaddaei Lehr-Spławiński, Warszawa : PWN
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba mnoga

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.