doniczego

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) tnej natury i dobrego smaku. Wreszcie człowiek, który w piętnastu latach w nic już nie wierzył, jak gdyby wyczerpał był wszystkie rozkosze i zawody życia, którego jeszcze nie był rozpoczął, który z tego przesytu (nie życia, ale mleka chyba), strzelał sobie w łeb i nawet zastrzelić się nie potrafił, który potem w próżniaczej włóczędze marnował czas, młodość i pieniądze, raptem przypomina sobie, że ma gdzieś ojczyznę, i tern jednem przypomnieniem odradza się tak, że z zera w bilansie narodowym, z wielkiego doniczego, jakiem był przez całe życie i jakich jest tysiące, zostaje odrazu człowiekiem opatrzności...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Tarnowski, Stanisław 1904. Historya literatury polskiej. T. 4-5, wyd. drugie, przejrz. i dopełn., Warszawa : Słowo
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.