duratywny

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) na szyję” (A III 28—29); „spolone ręce” (Z III 263); „olbrzymy... zwieją się jak dymy” (A III 57—58); „stanęły poprzek drogi” (Br CII 919). Niekiedy brak przedrostka wprowadza nieoczekiwany na tle kontekstu wariant semantyczny, np. duratywny: „myśli na śpiew mieni” (L I, I 38); „ojciec stary mrze” (L I, I 268); „całą ziemię kir żałobny słoni” (War 462); „kraj siuobodzili” (St 132); „groty nas jadem trute kolą” (L I, I 906); „do tych zajść... nie wiele wiąże wagi” (Lei II 179); niedokonany: „których ja buławą i mieczem niegdy muszę ku jedności” (K LXXXI); trafi się i dziwaczna formacja: „wszech nas... cząwszy od głowy aż do ostatniego człowieka” (Z XI 167—169)...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Klemensiewicz, Zenon 1961. W kręgu języka literackiego i artystycznego, Warszawa : PWN
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
przymiotnikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.