klasyczno-parnasistowski

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) jących w ciemność” i w otchłanie prawdy „nielogicznej”. Jest w tej poetyckiej geografii pewna jednostronność, skoro ów ideał klasycznej harmonii jakoś, po swojemu go przetwarzając, kontynuowali skamandryci, a poprzez nich wszedł on w żywy krwiobieg dalszych metamorfoz współczesności. Trudno zresztą powiedzieć, o ile był to ideał staffowski, a o ile szersza tradycja, klasyczno-parnasistowska 1 sięgająca do puścizny romantyków; pojęcia te są tak wieloznaczne, iż nie sposób posługiwać się nimi bez tysiącznych zastrzeżeń. Chodzi mi po prostu o podkreślenie, że obok nurtów: intelektualno-konstruktywistycznego (awangarda krakowska) oraz irracjonalno-symbolicznego (Leśmian, neosymboliści drugiej połowy dwudziestolecia i czasów okupacji), istniał też i istnieje do dziś ów nurt klasyczny w formie i romantyczny w treści, który zrodził nie tylko lirykę obywatelską, patriotyczną i społeczną — Lechonia, Słonimskiego czy Broniewskiego, ale także inspirował w dużej mierze takie nie dające się pominąć współczesne zjawiska, jak twórczość Jastruna (związki z symbolizmem charakteryzują ją tylko częściowo i jednostronnie), jak klasycyzm żagarystów, ostatnio wiersze Hertza. Nie był on także...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
RLit - Rocznik Literacki (Warszawa)
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
przymiotnikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.
Sąsiedztwo a fronte

K) Słowa obecne w Słowniku ortograficznym języka polskiego Władysława Kokowskiego i pominięte w indeksie, ze względu na założenia NFJP.