komunikat-oznacznik

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) nawiązuje swym kształtem do już uznanych społecznie dzieł sztuki. Nawiązanie to może być pozytywne (kontynuacja) bądź negatywne (opozycja); zawsze jednak niezbędnym punktem odniesienia jest to, co tradycja dotychczasowa za dzieło sztuki uznawała, a dokładniej: dotychczas funkcjonujący społecznie system normatywno-dyrektywalny, regulujący praktykę artystyczną. Systemu tego nie można już przedstawić jako rodzaju kodu: w postaci najbardziej choćby „rozmytej” funkcji, określonej na zbiorze „komunikatów-oznaczników”, a przybierającej wartości identyczne z estetycznie komunikowanymi wizjami świata, właściwymi wypowiedziom zwanym artystycznymi (dziełom sztuki). Konieczność uwzględnienia — przy ustalaniu kształtu owych wizji — pewnych z dotychczas stosowanych sposobów komunikowania artystycznego, zarejestrowanych już przez świadomość społeczną, przekreśla samą „istotę” pojęcia kodu, „istotę” związaną z funkcją (najbardziej nawet — powtórzmy — „rozmytą”) określoną wyłącznie na zbiorze samych tylko sekwencji „oznacznikowych”...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Pelc, Jerzy (red.) 1994. Znaczenie i prawda. Rozprawy semiotyczne, Warszawa : Wyd. Nauk. PWN ; Zakład Semiotyki Logicznej UW
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba mnoga

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.
Sąsiedztwo a fronte

K) Słowa obecne w Słowniku ortograficznym języka polskiego Władysława Kokowskiego i pominięte w indeksie, ze względu na założenia NFJP.