prozodyczny

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Pisząc w dwadzieścia siedm lat potem nagrobek dla królowej Sonki (u Długosza, Hist. Pol. XIII, str. 328, pod r. 1461), nie okazał także więcej „poetyczności“, ale zato ukuł 15 początkowych heksametrów bez żadnego błędu prozodycznego. Zato w reszcie popadł w dawną barbarzyńską średniowieczyznę i okazał mniej biegłości technicznej, niż autor nagrobka na cześć Zawiszy Czarnego (z r. 1428) i księżnej Jadwigi (z r. 1431), kanonik krakowski Adam Świnka. O tym słusznie napisał Długosz (Hist...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Sinko, Tadeusz 1923. Echa klasyczne w literaturze polskiej, Kraków : Nakł. Krakowskiej Spółki Wydawniczej
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
przymiotnikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.