płacidło

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) dopiero w 2 połowie XII w. Moneta rodzima, z wyjątkiem duńskiej, miała jednak w wymianie handlowej znaczenie marginesowe. Zastępowała ją moneta obca, do końca X w. moneta arabska, później anglosaska i niemiecka; trafiała się też moneta czeska, węgierska, a nawet polska i ruska. Płacidłem były również sztabki oraz złom srebrny czy nawet złoty, a także cała biżuteria. Przy dokonywaniu transakcji kruszec ten ważono na różnych typach małych wag złotniczych (ryc. 92). W Danii wszakże od około połowy XI w. zaczęto posługiwać się również monetą odliczaną. Posługując się wagą operowano 1 marką = 8 orów = 24 ortuge = 240 penny’s, czyli około 200—210 g...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Żak, Jan 1969. Wczesnofeudalna Skandynawia, Wrocław ; Warszawa ; Kraków : ZNiO
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.