spółgłoska-końcówka

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) końcówki typu C, CC. Skoro ewolucja systemu morfologiczno-fleksyjnego szła w kierunku rozwinięcia fleksji: z jednej strony uproszczenia dotychczasowych skomplikowanych struktur, z drugiej - uwydatnienia i zróżnicowania form przypadkowych, eliminacji homonimii, to zanik spółgłosek-końcówek nie mógł być zwykłym procesem fonetycznym, ale stanowił wynik zmian natury morfologicznej czy morfosyntaktycznej. Z chwilą, kiedy powstały nowe końcówki typu CV, VCV, spółgłoska końcowa mogła zniknąć, była nie tylko zbędna, redundantna, już morfologicznie nieobciążona, ale stwarzała w ówczesnym stanie ewolucji języka „przeszkodę” w wyklarowaniu się najważniejszego przypadka, wprowadzającego ufleksyjnioną kategorię rodzaju: t/b (dla masculinum), -o, -e, (dla neutrum), -a, -i, ib (dla feminium). Proces zmiany trójelementowego systemu na element dwusystemowy (te...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Banyś, Wiesław, Bednarczuk, Leszek, Karolak, Stanisław (red.) 1999. Studia lingwistyczne ofiarowane Profesorowi Kazimierzowi Polańskiemu na 70-lecie Jego urodzin, Katowice : UŚ
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba mnoga

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.