spółimiennik

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) drugi, drug, ‘przyjaciel’ (druze, wołacz w 15. w.), obok tego druch, druchna, drużba (w 16. i 17. wieku ‘spółimiennik’: »Janie, mój drużba*), ograniczono do ‘orszaku weselnego’, druzka\ w biblji jeszcze: >dobrego druga a csnego męża syn*, >jego drusłwa* (»moc«, Leopolita), ‘czyny dzielne’.Znaczenie ‘przyjaciela’ uogól...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Brückner, Aleksander 1989. Słownik etymologiczny języka polskiego, wyd. 5, Warszawa : Wiedza Powszechna
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.