strużenie się

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) TRZY PYTANIA Niby malutkie dzieciątko, któremu dano nóż do ręki; nie kapłanowi to bowiem w obliczu bóstwa i wołów ani rzezimieszkowi z nadzieją na sakwę i zysk, ale dzieciątku właśnie w całej niewinności jego; niby więc malutkie dzieciątko, któremu dano nóż do ręki i które w nieświadomości swojej kaleczy nim wszystko wokoło: kwiaty i motyle, i pomykające jaszczurki, i przebiegającego koźlaka, strużenie się wiatru w listowiu i zwiewność strugi wodnej po ziarninie żwiru; i które siebie gotowe jest skaleczyć, po czym ujrzawszy własne skrwawienie, zapytać naiwnie: dlaczego? Dlaczego nóż kraje?...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Wirpsza, Witold 1965. Gra znaczeń. Szkice literackie, Warszawa : PIW
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedynczaforma zwrotna

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.
Sąsiedztwo a fronte

K) Słowa obecne w Słowniku ortograficznym języka polskiego Władysława Kokowskiego i pominięte w indeksie, ze względu na założenia NFJP.