szwagier-sędzia

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Swojego męża mogła nazywać „gospodarzem ognia“, określać jako ojca któregoś z jej dzieci (np. ojciec Tursuna) lub nazwę jego funkcji lub stanowiska (np. zarządzający nawadnianiem, pięćdziesiętnik i in.). Osoby będące rówieśnikami lub współimiennikami męża mogła nazywać po prostu „rówieśnik“, „współimiennik“. Czasem, aby uniknąć nieporozumień, kobieta musiała łączyć terminy pokrewieństwa z funkcjami (np. szwagier-sędzia ludowy, szwagier-starszy aułu) albo też używać określeń wskazujących na jakąś wyróżniającą cechę danej osoby, która była otoczeniu znana i niedwuznacznie wskazywała, o kogo chodzi (np. „rozdwojona broda“, „tłuścioch“, „poeta“, „śpiewak“...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Kałużyński, Stanisław 1986. Tradycje i legendy ludów tureckich, Warszawa : Iskry
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.
Sąsiedztwo a fronte

K) Słowa obecne w Słowniku ortograficznym języka polskiego Władysława Kokowskiego i pominięte w indeksie, ze względu na założenia NFJP.