tępotanie

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) drówce chorwackiej w 10. wieku, tępać, ‘tupać’; tępot, ‘tupot’, tęp- tać, ‘tupać’ (o ‘biciu pulsu’, *żyła tęrmat', o nogach); tępać i tupać jedno i to samo słowo, z ą (ę) i z u\ postać z ę zaginęła oddawna, ale u Malczewskiego; (za nim ?) u Syrokomli i i. tępot (»w przerwanem tępotaniu*; »nasz kulig tępoce«); tępać oboczne do stąpać; p. tupać, por. tępić i topić...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Brückner, Aleksander 1989. Słownik etymologiczny języka polskiego, wyd. 5, Warszawa : Wiedza Powszechna
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.