wolentarz

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) typ inny. Jego wataha „uspakajająca“ niewinnych „łyczków“, jego kompanja złożona z warchołów, wywołariców, choć ludzi dzielnych, to te samozwańcze oddziały żołnierskie, które walcząc z nieprzyjacielem i doprowadzając go nawet do rozpaczy, więcej przecież szkody niż pożytku przynosiły Polsce, bo i swoim były przyciężkie i narażały na szwank imię żołnierza polskiego. Nie lepsi są zapewne jego późniejsi „wolentarze“, „duchy burzliwe i niespokojne, które pod innym wodzem zmieniłyby się w kupy drapieżników“... Bo byli i tacy, więc artysta przedmiotowy nie mógł ich w ogólnym obrazie oddziałów zbrojnych pominąć, jak nie pominął artysta mający szlachetną tendencję na oku straszliwych „partyj“ szlacheckich i chłopskich, bohaterskich górali, co z ciupagami poszli na Kraków, bohaterskiej czeladzi, co z niesłychaną brawurą rzuciła się do odbicia ukochanej, zajętej przez obce wojska stolicy...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Wojciechowski, Konstanty 1925. Henryk Sienkiewicz (Henryk Sienkiewicz. Protoplasta Zagłoby. Żywioł subjektywny w trylogji Sienkiewicza. Wojsko pol­skie u Sienkiewicza), Lwów ; Warszawa : Książnica-Atlas
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba mnoga

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.