wyklękiwać

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Marta słuchała tego ze ściśniętym sercem. Od ilu to lat rozpierzchali jej synowie po świecle jak wypędzane z gniazda ptaki. Co jeden wrócił, to drugi odchodził. Nigdy nie mogła ich zebrać wszystkich koło siebie. Nigdy ani na chwilę nie cichł jej niepokój. I żadna z kamiońskich kobiet nie wyklękiwała tylu godzin pod figurą na pokościelnym polu, co Marta. A teraz i figury nie było. Trudno było przywyknąć do widoku pustego pola. Zdawało się, że odszedł jeszcze jeden członek rodziny, co przez tyle długich lat siedział tuż obok obejścia i dzielił z Klubami ich smutki i radości. Nieraz mówiła do synów: — żal mnie naszego Pana Jezusa! Och, jak żal!...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Bohdanowiczowa, Zofia 1960. Gwiazdy i kamienie. Powieść, Londyn : Veritas
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
czasownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.
Sąsiedztwo a fronte

K) Słowa obecne w Słowniku ortograficznym języka polskiego Władysława Kokowskiego i pominięte w indeksie, ze względu na założenia NFJP.