zbluźnić

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) ludzkiej ani w ludzkiej poezyi. Ale co to jest? Bluźnierstwo, bezbożność, wyzwanie Boga, mówili jedni; poczucie swojej potęgi, świadomość siebie, geniuszu, posunięta do ostatnich granic śmiałości i dumy, mówili drudzy, i wielbili tę otwartość i tę nieograniczoną śmiałość wielkości; jeszcze inni widzieli w Improwizacyi tylko jej stronę r atryotyczną, w poecie mściciela ojczyzny takiego, że się nawet Boga nie boi i pozywa go przed swój sąd i chcieli w tem właśnie widzieć wielkość Mickiewicza i jego potęgę i jego zasługę; a wszyscy, wedle uczuć własnego serca gorszyli się i rozdzierali na sobie szaty, wołając: „Oto zbluźnił!” albo szukali dowodów i obrony i racyi dla własnych myśli, dla własnych nędznych, maluczkich bluźnierstw i strzelali do Pana Boga słowami Konrada. Jeszcze inni po...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Tarnowski, Stanisław 1904. Historya literatury polskiej. T. 4-5, wyd. drugie, przejrz. i dopełn., Warszawa : Słowo
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
czasownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.