łechtacz

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Świat i królowie, i układ szalony! By znieść Artura prawo do całości, Jan chętnie zrzekł się części — a Filipa, Którego w zbroję opięło sumienie, Co w bój przez litość i gorliwość wyszedł Jak Boga żołnierz, Filipa zwiódł cicho Ten wróg przedsięwzięć, ten szatan chytrości, Krętacz, co każdej skręca łeb przysiędze, Ten wiarołomca, co korzysta z wszystkich, Z królów, z żebraków, z starców, z chłopców, z dziewcząt — Z których, gdy stracić zewnątrz nic nie mogą Prócz miana „dziewczę”, wykpiwa to miano, Gładki ten trefniś, łechtacz: zysk, zysk własny, Który jest świata celem i pochopem!...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Szekspir, Wiliam 1973. Dzieła dramatyczne. T. 1-6, wyd. 3, Warszawa : PIW
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.